چه قدر دوست داشتم تمام دلتنگي هاي اين روز ها را با كسي تقسيم مي كردم ، و يا كسي بود براي گوش دادن و درد دل كردن ، بماند كه آنقدر فاصله زياد شده كه هرچه فرياد مي زنم گويا صدايم را نه تو مي شنوي و نه هيچ كس ديگر

خيال کردم در کنار ساحل با خدا قدم ميزنم
در آسمان تصويري از زندگي خود را ديدم
در هر قسمت دو جاي پا بود
يکي متعلق به من و ديگري متعلق به خدا
وقتي آخرين تصوير زندگي ام را دي

 دم
به جاي پاي روي شن ها نگاه کردم
ديدم که چندين زمان در زندگي ام يک جاي پا بيشتر نيست
براي رفع ابهاهم از خداسوال کردم
"خدايا فرمودي که اگر به تو ايمان بياورم
هيچ زمان مرا تنها نخواهي گذاشت
ديدم که در سخت ترين لحظات زندگي ام تنها يک جاي پا است .
چرا در زماني که بيشترين نياز را به تو داشتم تنهايم گذاشتي"
خدا فرمود:
فرزند عزيزم
تو را دوست دارم وتنهايت نمي گذارم
در مواقع سخت اگر يک جاي پا بيشترنيست
درآن لحظات تو را به دوش مي کشيدم.

 

نمي دانم چه بود..
نمي دانم فرشته بود..
نمي دانم عشق بود..
نمي دانم چه بود..
مي خواهم در اوج فرياد بزنم و بگوييم
اين حق من نبود...
اين آشفتگتي آخه مال من نبود..
آرزويم چيزه دگر بود..
اما افسوس طالعم نحس بود..
و او شد يك خاطره..
اما تنهايي هم عالمي دارد كه اين تنهايي
بهترين برگ طالع من بود......

نگاهم کرد پنداشتم دوستم دارد. نگاهم کرد در نگاهش هزاران شوق عشق را خواندم. نگاهم
 
کرد دل به او بستم. نگاهم کرد اما بعدها فهمیدم فقط نگاه میکرد

تقدیم به (khazanm)
چشمانم را می بندم و تو را در کنار خود می بینم. نمیدانم این چه نیروئی ست

که مرا به سوی تو می کشاند !

هروقت که تنهایی ها به سراغم می آید یاد توست که مرا از آن جدا می کند،

یاد توست که مرا شاد نگه می دارد با یا توست که من زنده ام. یاد تو به من

امید می دهد،امید به زندگی.

مونس شب های بی قراری ام دوستت دارم.
 

گاه دلتنگ میشوم ....
دلتنگ تر از همه دلتنگی ها...
گوشه ای می نشینم......
و حسرت ها را می شمارم...
باختن ها را ، صدای شکستن ها را...
نمیدانم من کدام امید را نا امید کردم...
کدام خواهش را نشنیدم...
وبه کدام دلتنگی خندیدم ...
که این چنین دلتنگم...

خوشبختی را دیروز به حراج گذاشتند...
حیف من زاده ی امروزم...
خدایا جهنمت فرداست....
پس چرا امروز میسوزم

 

بارها و بارها
روزها و شب ها
پشت پنجره تنهائی خود
پشت شب بوهای عاشق و مست
پشت آن بوته ای از مهرو وفا
در بیابانی که هیچ نمی روید از آن
در پس آن کوچه
کوچه تنهائی تو
منتظر ،گریان ،نالان
با شوق با امید با جان
با دلی لرزان
با دلی پر ز هیاهو
پرطپش پر خواهش
با صدائی لرزان
از همه عمق وجود
از ته دل
با تمام هستی و جان
بانگ دوستت دارم را
هر روز، هر صبح،
هر بامداد
زمزمه خواهم کرد بی پروا
فریاد میزنم تا که همه
همه در کوچه و پس کوچه این شهر غریب
بشنوند
گوش ها پر شود از آوای دلم
کم کنم این حزن عظیم
شاید همه گویند که دیوانه ای از درد برآورده فریاد
و میگوید که چنین
همه خواهند دانست
همه خواهند فهمید
که منم آن فرهاد
که کنم کوه
که من آن مجنونم
همه خواهند دانست
که هنوز فرهاد ،هست در این دنیا
که برای شیرینش همه جا جار زند
دوستت دارم
دوستت دارم را همه شب با خود گویم
همه جا زین پس خوانم
به همه در کوی و خیابان گویم
که تو را دوست می دارم
دوست میدارم تورا
با همه عشق
با همه شور
نخواهم دگر پنهان ماند
که برایم شود هق هق و درد
دوست می دارم تو را
میگویم
میخوانم تو را
دوستت دارم

درسته که یه زمانی فکر می کردم تو آن اوی گمشده ی منی که حالا پیدا شدی.. همیشه هر لحظه فکر می کردم تو نیمه ی منی.. اما خوب شاید هم اشتباه کردم!

با این که هنوز از ته دل به اشتباهم ایمان ندارم اما تو انقدر به این رفتار ادامه بده تا من یواش یواش از ته دل ایمان بیارم که اشتباه کردم!!!!
 

زنـدگـی را بـرده بودم بـا خودم * تا بشویم دست و رویش را * که خوشحالش کنم * عمق استخر وفا
زنـدگـی لـج کـرده بـود * کـودکـانـه می‌گـریخت * مـن بـه دنبالش شـدم * حوصـله سر رفـت و ریخـت
دسـت‌هـای زنـدگــی * پـر شــد از انـبــوه غــم * مـن نـرفـتـم ســوی او * او شکسـت در پیـچ و خــم
مهــربـان شـد ایــن دلــم * سوخـت از غــم‌‌هـای او * مـن دویـدم سـوی او * دسـت مـن در دست او
زنـدگــی یــک خنـده کــرد * ســر بـه زیـر و بـا وقـار * گفـت: ای عـاشـق بـرو! * مـن نـدارم با تو کـار!
حـــرف‌هـــای زنـــدگـــی * گــرم بـــود و آشــنـا * گـفـت: مـن اهــل دلــم * حــل شـــده‌ام در صــفــا
چشـم‌هـای زنــدگــی* خیـره بـود در کـار عشـق * گفتـم: امـا مـن چـرا؟ * خـم شـدم از بار عـشـق!
زنــدگــی حــرفـی نـــزد * شـانــه‌ای بـالا کـشـیـد * زیــر لـب آهـسـتـه گـفـت: * آب را دریــا چـشیــد
مــن نــشـسـتم پـیـش او * دســت مــن در مــوی او * گفتـم: امـا مـن چــرا؟ * ره نــدارم ســـوی او!
زنــدگـی جـا خـورد و گـفـت: * من پــرم از عـاشـقـی * مـن خــودم هـم مـانـده‌ام * در غـم دلـداگـی!
زنـــدگــی از جـــا پــریــد * دسـت‌‌هـا را در هــوا * گـفـت: مـن بـایـد بـــرم * پـس تــو هـم بـا مـن بـیـا
گفتـم: آخـر تـا کجـا؟ * گفـت: آن جـا را ببیـن * مـی‌رویـم تـا روشـنی * دوسـت هسـتیـم بـعـد از ایـن
دســـت‌هــایـم را گـرفــت * گـفــت: بـا هــم مـی‌رویـــم * درس اول آشـتــی * قـهـــر را رد کــرده‌ایــم
درس دوم مـعــرفــت * یـک مــداد آمـاده کــن * تـا کــه ســرمشـقـت دهــم * بودنـت را ســاده کــن
درس بعـدی را نگفت‌*‌دست بـر چشمش گذاشت‌*‌گفت: آن کـس برده که*پا به نفـس خود گذاشت
درس‌هـا را یـک بـه یـک * مـی‌شـمـرد و مـی‌ســرود * ضـربـه‌هـای قلـب مـن * در صدایش خفتـه بـود
حـرف‌هایـش شـد تـمـام * خستـه شـد از گفتگو * لب به خاموشـی گرفت * رفـت سراغ شـستشـو
گـفـت : از عـمــق وفــا * مــن نــدارم وحـشـتی * ایـن تــویــی بـا طاقتـت * تـا هـمـیـن جــا نـشکنـی
ایـن نـگـفـتــه شیـرجـــه زد * سـطــح آب شــد دایــــره * دایـره‌هـا تــو بــه تــو * شـد شبـیـه خـاطـره

از دیروز تا امروز صبح مخم هنگ بود. مدتی بود که وبلاگهایی رو

میخوندم که نویسنده هاشون می گفتن بخاطر جواب رد شنیدن یا دست

رد خوردن به سینه شون تموم زندگیشونو تباه کردن و شاید دیگه راه

برگشتی برای از نو ساختن زندگیشون نباشه. از دیروز تا امروز صبح

همه اش تو این فکر بودم که چرا یه اتفاق ساده - که میتونه برای همه

اتفاق بیفته حالا بد و بدتر داره- باید باعث بشه یه نفر اینطوری خودشو

ببازه و شخصیت و خودشو تباه کنه. آیا اون طرف دچار ضعف شخصیته؟

یا عزت نفس نداره؟ یا چی... توی زندگی من خیلی اتفاقها افتاده بود که

هرکدومش میتونست باعث بشه برای یک عمر زندگیمو خراب کنم اما

یه چیزی بود همیشه که باعث میشد این کار رو نکنم. میتونستم خیلی

راحت معتاد بشم و از خماری بمیرم یا خودکشی کنم یا یه دختر خیابونی

بشم. نمی دونم چی بود که همیشه انگار مثل دیوار بین من و این

تصمیمهام قرار میگرفت. شاید امید بود. شاید ایمان بود... نمی دونم...

می تونستم برای انتقام گرفتن از دیگران کاری کنم که یه عمر پشیمونی

برام بیاره. من هم مثل خیلیها ضربه های بدی توی زندگیم خوردم از

خیلی از آدمهایی که اصلا لیاقت بخشیده شدن هم ندارند. اما هیچوقت

قلبم سنگی نشد. تا امروز نفهمیدم چرا. امروز که تصمیم داشتم به یه

بنده خدایی که میدونستم نیاز داره کمک کنم. زندگی اون فرد هیچ دخلی

به من نداشت. اصلا هیچ سنخیتی باهم نداشتیم. بعد از اینکه از اون فرد

خداحافظی کردم و اومدم سمت خونه ناخودآگاه لبخند بر لب داشتم.

احساس خوبی داشتم. به ذهنم رسید که اینهمه مدت اینهمه آدم منو

اذیت کردن حالا به اسم هرچیزی به من به شخصیتم به زندگیم توهین

کردند اما هیچ کدوم این حرفها و اتفاقها باعث نشد قلبم سنگی بشه و

نسبت به دیگران بی تفاوت باشم. امید میگه :

" تو یه فرشته ای"

آیا میدونه فرشته ها همیشه تنها هستند؟

شب عروسیه، آخره شبه ، خیلی سر و صدا هست. میگن عروس رفته تو اتاق لباسهاشو عوض کنه هر چی منتظر شدن برنگشته، در را هم قفل کرده. داماد سروسیمه پشت در راه میره داره از نگرانی و ناراحتی دیوونه می شه. مامان بابای دختره پشت در داد میزنند: مریم ، دخترم ، در را باز کن. مریم جان سالمی ؟؟؟ آخرش داماد طاقت نمیاره با هر مصیبتی شده در رو می شکنه میرند تو. مریم ناز مامان بابا مثل یه عروسک زیبا کف اتاق خوابیده. لباس قشنگ عروسیش با خون یکی شده ، ولی رو لباش لبخنده! همه مات و مبهوت دارند به این صحنه نگاه می کنند. کنار دست مریم یه کاغذ هست، یه کاغذی که با خون یکی شده. بابای مریم میره جلو هنوزم چیزی را که میبینه باور نمی کنه، با دستایی لرزان کاغذ را بر میداره، بازش می کنه و می خونه :


سلام عزیزم. دارم برات نامه می نویسم. آخرین نامه ی زندگیمو. آخه اینجا آخر خط زندگیمه. کاش منو تو لباس عروسی می دیدی. مگه نه اینکه همیشه آرزوت همین بود؟! علی جان دارم میرم. دارم میرم که بدونی تا آخرش رو حرفام ایستادم. می بینی علی بازم تونستم باهات حرف بزنم.


دیدی بهت گفتم باز هم با هم حرف می زنیم. ولی کاش منم حرفای تو را می شنیدم. دارم میرم چون قسم خوردم ، تو هم خوردی، یادته؟! گفتم یا تو یا مرگ، تو هم گفتی ، یادته؟! علی تو اینجا نیستی، من تو لباس عروسم ولی تو کجایی؟! داماد قلبم تویی، چرا کنارم نمیای؟! کاش بودی می دیدی مریمت چطوری داره لباس عروسیشو با خون رگش رنگ می کنه. کاش بودی و می دیدی مریمت تا آخرش رو حرفاش موند. علی مریمت داره میره که بهت ثابت کنه دوستت داشت. حالا که چشمام دارند سیاهی میرند، حالا که همه بدنم داره می لرزه ، همه زندگیم مثل یه سریال از جلوی چشمام میگذره. روزی که نگاهم تو نگاهت گره خورد، یادته؟! روزی که دلامون لرزید، یادته؟! روزای خوب عاشقیمون، یادته؟! نقشه های آیندمون، یادته؟! علی من یادمه، یادمه چطور بزرگترهامون، همونهایی که همه زندگیشون بودیم پا روی قلب هردومون گذاشتند. یادمه روزی که بابات از خونه پرتت کرد بیرون که اگه دوستش داری تنها برو سراغش.

یادمه روزی که بابام خوابوند زیر گوشت که دیگه حق نداری اسمشو بیاری. یادته اون روز چقدر گریه کردم، تو اشکامو پاک کردی و گفتی گریه می کنی چشمات قشنگتر می شه! می گفتی که من بخندم. علی حالا بیا ببین چشمام به اندازه کافی قشنگ شده یا بازم گریه کنم. هنوز یادمه روزی که بابات فرستادت شهر غریب که چشمات تو چشمای من نیافته ولی نمی دونست عشق تو ، تو قلب منه نه تو چشمام. روزی که بابام ما را از شهر و دیار آواره کرد چون من دل به عشقی داده بودم که دستاش خالی بود که واسه آینده ام پول نداشت ولی نمی دونست آرزوهای من تو نگاه تو بود نه تو دستات. دارم به قولم عمل می کنم. هنوزم رو حرفم هستم یا تو یا مرگ. پامو از این اتاق بزارم بیرون دیگه مال تو نیستم دیگه تو را ندارم. نمی تونم ببینم بجای دستای گرم تو ، دستای یخ زده ی غریبه ایی تو دستام باشه. همین جا تمومش می کنم. واسه مردن دیگه از بابام اجازه نمی خوام. وای علی کاش بودی می دیدی رنگ قرمز خون با رنگ سفید لباس عروس چقدر بهم میان! عزیزم دیگه نای نوشتن ندارم. دلم برات خیلی تنگ شده. می خوام ببینمت. دستم می لرزه. طرح چشمات پیشه رومه. دستمو بگیر. منم باهات میام ….

پدر مریم نامه تو دستشه ، کمرش شکست ، بالای سر جنازه ی دختر قشنگش ایستاده و گریه می کنه. سرشو بر گردوند که به جمعیت بهت زده و داغدار پشت سرش بگه چه خاکی تو سرش شده که توی چهار چوب در یه قامت آشنا می بینه. آره پدر علی بود، اونم یه نامه تو دستشه، چشماش قرمزه، صورتش با اشک یکی شده بود. نگاه دو تا پدر تو هم گره خورد نگاهی که خیلی حرفها توش بود. هر دو سکوت کردند و بهم نگاه کردند سکوتی که فریاد دردهاشون بود. پدر علی هم اومده بود نامه ی پسرشو برسونه بدست مریم اومده بود که بگه پسرش به قولش عمل کرده ولی دیر رسیده بود. حالا همه چیز تمام شده بود و کتاب عشق علی و مریم بسته شده. حالا دیگه دو تا قلب نادم و پشیمون دو پدر مونده و اشکای سرد دو مادر و یه دل داغ دیده از یه داماد نگون بخت! مابقی هر چی مونده گذر زمانه و آینده و باز هم اشتباهاتی که فرصتی واسه جبران پیدا نمی کنند…

این روزها چشم هایم را که میبندم

فکرت دیوانه ام میکند

چشم هایم را باز میکنم

سراب نگاهت دیوانه ترم میکند ...

صدای چک چک اشکهایت را از پشت دیوار زمان ...
و می شنوم که چه معصومانه در کنج سکوت شب ‌،
 برای ستاره ها ساز دلتنگی می زنی
و من می شنوم می شنوم هیاهوی زمانه را که تو را از پریدن و پرکشیدن باز می دارد
 آه ،
ای شکوه بی پایان ای طنین شور انگیر
من می شنوم
به آسمان بگو که من می شکنم !
هر آنچه تو را شکسته
و می شنوم هر آنچه در سکوت تو نهفته

 یک دنیا حرف برای تو دارم ، یک دنیا پر از حرفهای نگفته، یک دنیا پر از بغض های نشکفته. با منی ، هر جا و اینک آمده ام تا مثل همیشه سنگ صبور روزهای دلتنگی ام باشی!

دلم به وسعت یک آسمان تیره غمگین است . صدایی نیست ، مأوایی نیست ، حتی سایبان روزهای دلتنگی نیز دیگر جوابگوی دلتنگی هایم نیست.

من آمده ام! اینجا ، کنار دلواپسی های شبانه ات،‌ کنار شعله ور شدن شمع وجودت ،اما نمی دانم چرا دلم آرام نمی گیرد...

دلم گرفته، دلم سخت در سینه گرفته، با تمام وجود تو را می خوانم ؛ از تو چیزی نمی خواهم جز دریای بی ساحل وجودت را، جز دستهای مهربانت را، جز نگاه آرامت را که دیرزمانی است در سیل باد بی وفای زمانه گم کرده ام.

هر شب حضورت را در کلبه خیال خویش می آورم، وجودت را با تمام هستی باقیمانده در نهانخانه قلبم نهان می کنم ، چشم هایم را باز نمی کنم تا شاید بتوانم تصویرت را بر روی پلک های بسته ام حک کنم ، اما باز هم جای تو خالی است... .

شاید اگر جای تو بودم ؛ کمی، فقط کمی برای مرگ تدریجی نیلوفرهای خاطره اشک می ریختم ، شاید اگر جای تو بودم ؛ طاقت دیدن چشم های خیره و خسته ات را نداشتم، شاید اگر جای تو بودم؛ بلور بغضم را با تلنگری آسان می شکستم تا بدانی، تا بدانی که چقدر دوستت دارم... .

این بار به دیدنت آمده ام ، برایت گلاب آورده ام ، دستهایم تنها سنگ سردِ خانه ات را احساس می کنند اما بدان یاس های سپید احساسمان هنوز گرم گرم اند!!!
 

سکوت عجیبی دارد اینجا
تنها من مانده ام و خیال بودنت، آن صدای (با لهجه ات )"خنده هایت و نوشته هایم که ...
با دلم چه کرده ای!؟ با من چه می کنی !؟
دلم برایت تنگ می شود
وقتی می خواهمت
وقتی بلند بلند می خوانمت ونیستی، تنهایی عجیبی است
دیوانه ام می کند گاهی ...
می دانم آرزوی دیدنت فقط خیالیست شیرین ...
کاش اینجا بودی
درست روبروی من!
سکوت می کردیم و در آن سکوت
من جرعه جرعه از شهد نگاهت سیراب می شدم
کاش می دانستی دلتنگی با دلم چه ها می کند
کاش می دانستی دلم...

دلم گرفته، حسابي هم گرفته تا به حال اينقدر نشكسته بودم. هر روز كه مي‌گذره بيشتر آزارم مي‌ده. خداي من تا كجا ادامه داره.

خدايا من از اول براي انجام اين كار باهات مشورت كردم و تو نه نگفتي. ولي ظاهرا همه چيز داره به ضرر من تموم مي‌شه، همه چيز. حكمتش رو نمي‌فهمم و نمي‌دونم تا كي بايد شرايط اينطوري باشه ولي من ديگه گنجايش اين وضعيت رو ندارم. از ظرفيت روحي من خارجه.

خدايا من هميشه اميدم به توست. نااميد نمي‌شم ولي ظرفيت من كمه. اي كاش زودتر يه دري باز بشه.

كاش...

چقدر خوبه تورا دارم  ......... چقدر خوبه تو اینجایی.......... تویی معنای دوست داشتن......... تو که بی وقفه زیبایی ........ با تو آروم و خوشبختم ...... با تو سرشارم از شادی....... تو رویایی ترین عشق عالم رو به من دادی....... همه لطف خدا بود که تو به من دل بستی ....... بهشت یعنی جایی  که تو اونجایی ........ همه مبهوت این هستن که چه هم رنگ و هم آوازیم ....... ما داریم با این عشقمون هزاران افسانه میسازیم.........

چقدر خوبه تورا دارم.......... چقدر خوبه تو اینجایی ......... تویی معنای دوست داشتن

فدای سرت اگه من خیلی تنهام

فدای سرت اگه گریون چشمام

فدای سرت اگه دلموشکستی

میگن عاشق یکی دیگه هستی

غصه نخور فدای سرت...

دلت دیگه از شیشه نیست

چشمات مثه همیشه نیست

توگل نمیریزی به پام

دیگه نمیمیری برام

دوسم نداری میدونم

این دیگه اما نداره

شبی از پشت یک تنهایی نمناک و بارانی ، ترا با لهجه ی گل های نیلوفر صدا کردم

تمام شب برای با طراوت ماندن باغ قشنگ آرزوهایت دعا کردم

پس از یک جستجوی نقره ای

در کوچه های آبی احساس

تو را از بین گل هایی که در تنهایی ام رویید ، با حسرت جدا کردم

و تو در پاسخ آبی ترین موج تمنّای دلم گفتی

دلم حیران و سرگردان چشمانی است رویایی

و من تنها برای دیدن زیبایی آن چشم

تو را در دشتی از تنهایی و حسرت رها کردم

همین بود آخرین حرفت

و من بعد از عبور تلخ و غمگینت

حریم چشم هایم را به روی اشکی از جنس غروب ساکت و نارنجی خورشید وا کردم

نمی دانم چرا رفتی

نمی دانم چرا ، شاید خطا کردم

و تو بی آن که فکر غربت چشمان من باشی

نمی دانم کجا ، تا کی ، برای چه ،

ولی رفتی و بعد از رفتنت

باران چه معصومانه می بارید

و بعد از رفتنت یک قلب دریایی ترک برداشت

و بعد از رفتنت رسم نوازش در غمی خاکستری گم شد

و گنجشکی که هر روز از کنار پنجره

با مهربانی دانه بر می داشت

تمام بال هایش غرق اندوه غربت شد

و بعد از رفتن تو آسمان چشم هایم خیس باران بود

و بعد از رفتنت انگار کسی حس کرد من بی تو

تمام هستی ام را از دست خواهد رفت

کسی حس کرد من بی تو

هزاران بار در هر لحظه خواهم مرد

و بعد از رفتنت دریا چه بغضی کرد

کسی فهمید تو نام مرا از یاد خواهی برد

و من با آن که می دانم تو هزگز یاد من را

با عبور خود نخواهی برد

هنوز آشفته ی چشمان زیبای توام

برگرد !

ببین که سرنوشت انتظار من چه خواهد شد

و بعد از این همه طوفان و وهم و پرسش و تردید

کسی از پشت قاب پنجره آرام و زیبا گفت :

تو هم در پاسخ این بی وفایی ها بگو

در راه عشق و انتخاب آن خطا کردم

و من در حالتی ما بین اشک و حسرت و تردید

کنار انتظاری که بدون پاسخ و سردست

و من در اوج پاییزی ترین ویرانی یک دل

میان غصه ای از جنس بغض کوچک یک ابر

نمی دانم چرا ؟ شاید به رسم و عادت پروانگی مان باز

برای شادی و خوشبختی باغ قشنگ آرزوهایت دعا کردم

نمي خواهم به جز تو دوست دار ديگري باشم
براي لحظه اي حتي به فکر ديگري باشم
نمي خواهم صفاي خنده ات را ديگري بيند
نمي خواهم کسي نامش به لبهاي تو بنشيند
نمي خواهم ميان ما جدايي سايه اندازد
خيال ديگري بنيان عشق ما براندازد

پس از کلی دردسر با پسر مورد علاقه ام ازدواج کردم…ما همدیگرو به حد مرگ دوست داشتیم

سالای اول زندگیمون خیلی خوب بود…اما چند سال که گذشت کمبود بچه رو به

وضوح حس می کردیم…

می دونستیم بچه دار نمی شیم…ولی نمی دونستیم که مشکل از کدوم یکی از

ماست…اولاش نمی خواستیم بدونیم…با خودمون می گفتیم…عشقمون واسه یه

زندگی رویایی کافیه…بچه می خوایم چی کار؟…در واقع خودمونو گول می زدیم…

هم من هم اون…هر دومون عاشق بچه بودیم…

تا اینکه یه روز

علی نشست رو به رومو

گفت…اگه مشکل از من باشه …تو چی کار می کنی؟…فکر نکردم تا شک کنه که

دوسش ندارم…خیلی سریع بهش گفتم…من حاضرم به خاطر

تو رو همه چی خط سیاه بکشم…علی که انگار خیالش راحت شده بود یه نفس

راحت کشید و از سر میز بلند شد و راه افتاد…

گفتم:تو چی؟گفت:من؟

گفتم:آره…اگه مشکل از من باشه…تو چی کار می کنی؟

برگشت…زل زد به چشام…گفت:تو به عشق من شک داری؟…فرصت جواب ندادو

گفت:من وجود تو رو با هیچی عوض نمی کنم…

با لبخندی که رو صورتم نمایان شد خیالش راحت شد که من مطمئن شدم اون

هنوزم منو دوس داره…

گفتم:پس فردا می ریم آزمایشگاه…

گفت:موافقم…فردا می ریم…

و رفتیم…نمی دونم چرا اما دلم مث سیر و سرکه می جوشید…اگه واقعا عیب از من

بود چی؟…سر

خودمو با کار گرم کردم تا دیگه فرصت

فکر کردن به این حرفارو به خودم ندم…

طبق قرارمون صبح رفتیم آزمایشگاه…هم من هم اون…هر دو آزمایش دادیم…بهمون

گفتن جواب تا یک هفته دیگه حاضره…

یه هفته واسمون قد صد سال طول کشید…اضطرابو می شد خیلی اسون تو چهره

هردومون دید…با

این حال به همدیگه اطمینان می دادیم

که جواب ازمایش واسه هیچ کدوممون مهم نیس…

بالاخره اون روز رسید…علی مث همیشه رفت سر کار و من خودم باید جواب ازمایشو

می گرفتم…دستام مث بید می لرزید…داخل ازمایشگاه شدم…

علی که اومد خسته بود…اما کنجکاو…ازم پرسید جوابو گرفتی؟

که منم زدم زیر گریه…فهمید که مشکل از منه…اما نمی دونم که تغییر چهره اش از

ناراحتی بود…یا از

خوشحالی…روزا می گذشتن و علی روز به روز نسبت به من سردتر و سردتر می

شد…تا اینکه یه روز که دیگه صبرم از این رفتاراش طاق شده بود…بهش

گفتم:علی…تو

چته؟چرا این جوری می کنی…؟

اونم عقده شو خالی کرد گفت:من بچه دوس دارم مهناز…مگه گناهم چیه؟…من

نمی تونم یه عمر بی بچه تو یه خونه سر کنم…

دهنم خشک شده بود…چشام پراشک…گفتم اما تو خودت گفتی همه جوره منو

دوس داری…گفتی حاضری بخاطرم قید بچه رو بزنی…پس چی شد؟

گفت:آره گفتم…اما اشتباه کردم…الان می بینم نمی تونم…نمی کشم…

نخواستم بحثو ادامه بدم…پی یه جای خلوت می گشتم تا یه دل سیر گریه کنم…و

اتاقو انتخاب کردم…

من و علی دیگه با هم حرفی نزدیم…تا اینکه علی احضاریه اورد برام و گفت می خوام

طلاقت بدم…یا زن بگیرم…نمی تونم خرج دو نفرو با هم بدم…بنابراین از فردا تو واسه

خودت…منم واسه خودم…

دلم شکست…نمی تونستم باور کنم کسی که یه عمر به حرفای قشنگش دل خوش

کرده بودم…حالا به همه چی پا زده…

دیگه طاقت نیاوردم لباسامو پوشیدمو ساکمم بستم…برگه جواب ازمایش هنوز توی

جیب مانتوام بود…

درش اوردم یه نامه نوشتم و گذاشتم روش و هر دو رو کنار گلدون گذاشتم…احضاریه

رو برداشتم و از خونه زدم بیرون…

توی نامه نوشت بودم:

علی جان…سلام…

امیدوارم پای حرفت واساده باشی و منو طلاق بدی…چون اگه این کارو نکنی خودم

ازت جدا می شم…

می دونی که می تونم…دادگاه این حقو به من می ده که از مردی که بچه دار نمی

شه جدا شم…وقتی جواب ازمایشارو گرفتم و دیدم که عیب از توئه…باور کن اون قدر

برام بی اهمیت بود که حاضر

بودم برگه رو همون جاپاره کنم…

اما نمی دونم چرا خواستم یه بار دیگه عشقت به من ثابت شه…

توی دادگاه منتظرتم…امضا…

مال من باش
تا ابد تا همیشه
مال من باش
تا شاید زندگی نیز مال من باشد
دستانت...
 چشمان افسار گسسیخته ات
و عشق پر سوز و گدازت
 مال من...!
مال من باش
 تا من نیز مال تو باشم
روحم عشقم وجودم
 مال تو
 نگاهم مال تو
دستانم مال تو
 وجودم مال تو...!
 مال من باش...!

به اخر خط رسیده بودم...باید بهش ثابت میکردم دوستش
دارم...خیلی عصبانی بودم...گفت:اگه دوستم داری رگتو
بزن...گفتم مرگ و زندگی دست خداست...گفت:دیدی
دوستم نداری...خیلی بهم برخورد تیغ و برداشتم رگمو
زدم...وقتی تو اغوش گرمش جون میدادم اروم زیر لب
گفت:اگه دوستم داشتی چرا تنهام گذاشتی

به هر چیزی که رسیدیم تمام شد

گفتم عشق تو چیست        گفت دیگر تمام شد

گفتم اخه دوستت دارم          گفت دوستیمان دیگر تمام شد

گفتم زندگی برام غیر تو سخته       گفت کار دلم با تو دیگر تمام شد

گفتم شاید یه روز بشه بیای      گفت شانس با هم بودنم دیگر تمام شد

گفتم ترکم بکن ولی نه با خیانت    گفت زمانه جوانمردی دیگر تمام شد

گفتم چشم به راهت می مانم   گفت انقدر بمان تا ببینی عمرت دیگر تمام شد

هرگاه دفتر محبت را ورق زدي ، هرگاه زير پايت خش خش برگ ها را احساس کردي ، هرگاه در ميان آسمان تک ستاره خاموش ديدي ، براي يک بار در گوشه اي از ذهن خود نه به زبان بلکه از ته قلب بگو : يادت بخير

یکی بود یکی نبود .
یک مرد بود که تنها بود .
یک زن بود که او هم تنها بود .
زن به آب رودخانه نگاه میکرد و غمگین بود . مرد به آسمان نگاه میکرد و غمگین بود .
خدا غم آنها را میدید و غمگین بود .
خدا گفت : شما را دوست دارم ، پس همدیگر را دوست بدارید و با هم مهربان باشید .
مرد سرش را پایین آورد .
مرد به آب رودخانه نگاه کرد و در آب زن را دید . زن به آب رودخانه نگاه کرد و مرد را دید .
خدا به آنها مهربانی بخشید و آنها خوشحال شدند . خدا خوشحال شد و از آسمان باران بارید .
مرد دستهایش را بالای سر زن گرفت تا خیس نشود . زن خندید .
خدا به مرد گفت : به دستهای تو قدرت میدهم تا خانه ای بسازی و هر دو در آن زندگی کنید .
مرد زیر باران خیس شده بود . زن دستهایش را بالای سر مرد گرفت . مرد خندید .
خدا به زن گفت : به دستهای تو همه زیباییها را می بخشم تا خانه ای که او میسازد را زیبا کنی .
مرد خانه ای ساخت و زن آن را گرم کرد . آنها خوشحال بودند . خدا خوشحال بود ...
یک روز زن پرنده ای را دید که به جوجه هایش غذا میداد . دستهایش را به سوی آسمان بلند مرد تا پرنده میان دستهایش بنشیند .
اما پرنده نیامد و دستهای زن رو به آسمان ماند .
مرد او را دید . کنارش نشست و دستهایش را به سوی آسمان بلند کرد .
خدا دستهای آنها را دید که از مهربانی لبریز بود .
فرشته ها در گوش هم پچ پچی کردند و خندیدند .
خدا خندید و زمین سبز شد .
خدا گفت : از بهشت شاخه ای گل به شما خواهم داد .
فرشته ها شاخه ای گل به مرد دادند . مرد گل را به زن داد و زن آن را در خاک کاشت .
خاک خوشبو شد .
پس از آن کودکی متولد شد که گریه میکرد . زن اشکهای کودک را میدید و غمگین بود .
فرشته ها به او آموختند که چگونه طفل را در آغوش بگیرد و از شیره جانش به او بنوشاند .
مرد زن را دید که میخندد ، کودکش را دید که شیر مینوشد. بر زمین نشست و پیشانی بر خاک گذاشت .
خدا شوق مرد را دید و خندید .
وقتی خدا خندید ، پرنده بازگشت و بر شانه مرد نشست .
خدا گفت : با کودک خود مهربان باشید تا مهربانی بیاموزد . راست بگویید تا راستگو باشد . گل و آسمان و رود را به او نشان دهید تا همیشه به یاد من باشد .
روزهای آفتابی و بارانی از پی هم گذشت .
زمین پر شد از گلهای رنگارنگ و لابه لای گلها پر شد از بچه هایی که شاد و خندان دنبال هم میدویدند .
خدا همه چیز و همه جا را میدید . میدید که زیر باران مردی دستهایش را بالای سر زنی گرفته است که خیش نشود .
زنی را دید که در گوشه ای از خاک با هزاران امید شاخه گلی میکارد . دستهای بسیاری را دید که به سوی آسمان بلند شده اند .
و پرنده هایی که ...
خدا خوشحال بود ، چون دیگر غیر از او هیچ کس تنها نبود .

سلام

 . .

می خواستم برای همیشه برم

اما . .

اما دلم می خواد از نو شروع کنم

نمی دونم چه جوری؟

نمی دونم از کجا؟

ولی می دونم برای تازه شدن هیچ وقت دیر نیست . .

ولی قبلش باید یه کم فکر کنم

برای تغییر احتیاج به زمان دارم  تا بیشتر فکر کنم

شاید یه روز شاید دو روز شاید . .

نمی دونم

ولی میخوام عوض بشم

شاید حتی اسم وبلاگمم عوض کردم

خدایا کمکم کن . .

اون (دختر) رو تو یک مهمونی ملاقات کرد* خیلی زیبا بود، خیلی از پسرها دنبالش بودند در حالیکه او (پسر) کاملا معمولی بود و هیچکس بهش توجه نمی کرد* آخر  مهمونی، دختر رو به نوشیدن یک قهوه دعوت کرد، دختر شگفت زده شد اما  از روی ادب، دعوتش رو قبول کرد* توی یک کافی شاپ ناز نشستند، پسر عصبی تر از اون بود که چیزی بگه، دختر احساس راحتی نداشت و با خودش فکر می کرد، خواهش می کنم اجازه بده برم خونه...یکدفعه پسر پیش خدمت رو صدا کرد، میشه لطفا یک کم نمک برام بیاری؟ می خوام بریزم تو قهوه ام* همه بهش خیره شدند، خیلی عجیبه! چهره اش قرمز شد  اما اون نمک رو ریخت توی قهوه اش و اونو سرکشید* دختر با کنجکاوی  پرسید: چرا این کار رو می کنی؟ پسر پاسخ داد: وقتی پسر بچه کوچیکی بودم، نزدیک دریا زندگی می کردم، بازی تو دریا رو دوست داشتم، می تونستم مزه ی دریا  رو بچشم مثل مزه ی قهوه ی نمکی* حالا هر وقت قهوه ی نمکی می خورم به یاد بچگی ام می افتم، زادگاهم، برای شهرمون خیلی دلم تنگ شده، برا والدینم که  هنوز اونجا زندگی می کنند. همینطور صحبت می کرد، اشک از گونه هاش  سرازیر شد* دختر شدیدا تحت تاثیر قرار گرفت* یک احساس واقعی از ته قلبش. مردی که می تونه دلتنگیش رو به زبون بیاره، اون باید مردی باشه که عاشق خونوادشه،  هم و غمش خونوادشه و نسبت به خونوادش مسئولیت پذیره... بعد دختر شروع به صحبت کرد، در مورد زادگاه دورش، بچگیش و خونوادش.
مکالمه ی خوبی بود، شروع خوبی هم بود* اونها ادامه دادند به قرار گذاشتن* دختر متوجه شد در واقع اون مردیه که تمام انتظاراتش رو برآورده می کنه، خوش قلبه، خونگرمه و دقیق*اون اینقدر خوبه که مدام دلش براش تنگ میشه!
ممنون از قهوه نمکی! بعد قصه مثل تمام داستانهای عشقی زیبا شد، پرنسس با پرنس ازدواج کرد و با هم در کمال خوشبختی زندگی می کردند... هروقت می خواست قهوه براش درست کنه یک مقدار نمک هم داخلش می ریخت، چون می دونست که با اینکار حال می کنه.بعد از چهل سال، مرد درگذشت، یک نامه برای زن گذاشت: عزیزترینم، لطفا منو ببخش، بزرگترین دروغ زندگی ام رو ببخش* این تنها دروغی بود که به تو گفتم... قوه ی نمکی. یادت میاد اولین قرارمون رو؟ من اون موقع خیلی استرس داشتم، در واقع یک کم شکر می خواستم، اما هول کردم و گفتم نمک* برام سخت بود حرفم رو عوض کنم بنابراین ادامه دادم*هرگز فکر نمی کردم این شروع ارتباطمون باشه! خیلی وقت ها تلاش کردم تا حقیقت رو بهت بگم، اما ترسیدم، چون بهت قول داده بودم که به هیچ وجه بهت دروغ نگم... حال من دارم می میرم و دیگه نمی ترسم که واقعیت رو بهت بگم، من قهوه ی نمکی رو دوست ندارم، چه عجیب بد مزه است... اما من در تمام زندگیم قهوه ی نمکی خوردم! چون تو رو شناختم، هرگز برای چیزی تاسف نمی خورم چون این کار رو برای تو کردم. تو رو داشتن بزرگترین خوشبختی زندگی منه* اگر یک بار دیگر بتونم زندگی کنم هنوز می خوام با تو آشنا بشم و تو رو برای کل زندگی ام داشته باشم حتی اگه مجبور باشم دوباره قهوه ی نمکی بخورم*اشک هاش کل نامه رو خیس کرد*   یه روز، یه نفر ازش پرسید: مزه ی قهوه ی نمکی چیه؟ او جواب داد: ***شیرینه

قلب دختر از عشق بود * پاهایش از استواری و دست هایش از دعا*
اما شیطان از عشق و استواری و دعا متنفر بود
پس کیسه ی شرارتش را گشود و محکم ترین ریسمانش را به در کشید * ریسمان نا امیدی را دور زندگی دختر پیچید، دور قلب و استواری و دعاهایش نا امیدی پیله ای شد و دختر ، کرم کوچک ناتوانی*
خدا فرشته های امید را فرستاد تا کلاف نا امیدی را باز کنند، اما دختر به فرشته ها کمک نمی کرد* دختر پیله ی گره در گره اش را چسبیده بود و می گفت: نه باز نمی شود، هیچ وقت باز نمی شود
شیطان می خندید و دور کلاف نا امیدی می چرخید* شیطان بود که می گفت: نه باز نمی شود، هیچ وقت باز نمی شود
خدا پروانه ای را فرستاد تا پیامی را به دختر برساند
پروانه بر شاخه های رنجور دختر نشست و دختر به یاد آورد که این پروانه نیز زمانی کرم کوچکی بود گرفتار در پیله ای*
اما اگر کرمی می تواند از پیله اش به در آید ، پس انسان نیز می تواند
خدا گفت:  نخستین گره را تو باز کن تا فرشته ها گره های دیگر را*
دختر نخستین گره را باز کرد .......
و دیری نگذشت که دیگر نه گره ای بود و نه پیله ای و نه کلافی
هنگامی که دختر از پیله ی نا امیدی به در آمد ، شیطان مدت ها بود که گریخته بود

کاش یک روز دلم
با خودش یک دل یک رنگ شود
تا که اقرار کنم :
گاه گاهی دل من
دوست دارد که برای تو فقط تنگ شود
می زند شور دلم گاه برای تو فقط
دوست دارد نگرانت باشد
و برای گذر از هر خطر و حادثه ای
دیده بانت باشد
این دل و دغدغه من
تو ولی راه به دشواری دل من می بندی
بی خبر می گذری
و به دلتنگی من می خندی!!به او بگویید دوستش دارم
به صاحب چشمانی که آرامش قلب من است
به صاحب دستانی که گرمای وجود سرد من است
به صاحب قلبی که برای من است
به او بگویید نگاهش زندگی را به من آموخت
عشق را... محبت را... زیبایی را...

بگویید قلبم همیشه برای اوست

زیباست این زندگی با تو ، فقط با تو .
زیباست لحظه های عاشقی ، با تو ، تنها در کنار تو.
زیباست لحظه غروب ، با تو ، فقط به یاد تو.
آن لحظه که با تو هستم ، بهترین لحظه زندگی ام است که دلم نمیخواهد آن لحظه بگذرد.
دلم میخواهد آن لحظه که در کنار تو هستم هیچگاه به پایان نرسد.
زیباست این زندگی در کنار تو ، فقط با عشق تو.زیباست لحظه ای که در زیر باران قدم میزنم ، یا با تو و یا به یاد تو..
این زندگی زیباتر از گذشته میگذرد چون با تو و عاشق تو هستم.
این لحظه ها عاشقانه تر از همیشه میگذرد ، چون با تو و به یاد تو هستم.
خوشبخت است این قلب عاشق من ، چون تنها تو را دوست دارد.
تنها تو را ، فقط تو را ، با تو می ماند ، عاشقانه می ماند و هیچگاه تو را تنها نمیگذارد.
میگویم دوستت دارم چون لایق این دوست داشتنی ، فقط تو لایق این عشق بی پایان منی.
می گویم با تو می مانم ، عاشقتر از همیشه ، فقط با تو ،
چون تنها تو سرپناه این قلب عاشق منی .
عشق من و تو ماندگار است ، تا ابد ، برای همیشه ، فقط با هم ، تنها در کنار هم.
زیباست کلام عشق ، شیرین است لحظه های با تو بودن ، فقط با تو ، و آن قلب مهربان تو.
عشق من و تو برای همیشه در خاطره ها و یادها می ماند ، یک عشق ابدی و بی پایان.
لبخند عشق همیشه بر لبان من جاریست ، فقط با تو ، و به عشق تو